DEPRESSIE

ONVERWACHT LICHT

Als angstige leegtes
en uitzichtloze vermoeidheid
het gewonnen lijken te hebben;
als het hart – onaangeraakt –
niet meer schijnt te kloppen
en de dageraad, dagelijks
kansloos grauw ontwaakt;
wacht dan toch niet te lang,
mijn lieve God,
raak Jij ons krachteloos
geworden bestaan toch aan.

Als zelfs onze gebeden
in ons klein mistig denken
ten onder lijken te gaan
als verloren woorden
aan Jou voorbij gegaan;
kom ons dan toch versneld,
zacht tegemoet én draag
al onze gevoelloos geworden
woorden en vluchtige
verwarde gedachteflarden
in Jouw lief Vaderhart.
Schenk Jij ons
nieuwe levensadem,
doorwaaier onze hof
en spreek waar het leven
ons was ontglipt, lieve God.

Dan is er toch nog hoop
in onze ongekozen nacht.
Door de liefde zielsdiep geraakt
en ontworsteld aan het dode duister,
zien we – verwonderd opgestaan –
vertroostend licht;
toch nog, onverwacht, uitzicht.